Trigésimo Cuarta Entrada

Nunca é demasiado tarde para deixar-lle algunhas palabras de impulso, forza, a dor que sente e eu sinto a ver as súas terras e como non deixaron, doe ver as imaxes, pero o peor é a impotencia, e non simplemente non facer nada  pero pensar que hai xente que ía facelo á nosa terra, a natureza, as nosas casas e casas neste mundo, a impotencia de estar lonxe, e non podía deixar de contemplar como todo está envolto en chamas.  Sentímolo Galicia, Asturias triste e sinto Portugal, eu sinto que vive as peores pragas da raza humana.  E, aínda que non galega e asturiana, creo que a primeira sendo adoptada en da Ría de Vigo vin onte Telediarios como a queima de mosaico ... A miña tristeza inconmensurable pero con esperanza e fe, e forza  rexurdir da cinza verde e lume matou os que eu maldí a eles ó lume morrer

Comentarios

Entradas populares de este blog

Centésimo Octagésima Segunda Entrada

Página Pérdida 63

Página arrancada número 1